Hoihoi, leuk dat je op mijn website bent!
Mijn naam is Maxine,
Ik ben geboren in Amsterdam en woon sinds mijn 12e in Drenthe.
De westerse vlotheid heb ik gehouden, en de Drentse nuchterheid heb ik omarmt.
Wanneer ik je aankijk en met je praat, krijg ik vaak een gevoel van meer; Dieper.
Ik kijk voorbij wat je mij vertelt; ik zie jou. Ik hoor meer in de woorden die je zegt, en soms juist in dat wat je niet zegt.
Dit kan een lastige eigenschap zijn, met name wanneer het om privé situaties gaat. Wanneer iemand niet gezien wil worden, of hier nog niet klaar voor is bijvoorbeeld.
In mijn werk is het een handige tool, zodat ik net dat beetje extra kan geven aan mijn klanten.
#
Ik verloor op jonge leeftijd mijn vader en kort daarna verloor ik door de verhuizing ook mijn vrienden en woonplaats.
Ik ben van een veilige kindertijd, over gegaan in een turbulente pubertijd.
Ik startte een studie Jeugdzorg, ben in (verliesverwerking)therapie gegaan, kreeg een intense relatie, ben tijdelijk aan de andere kant van de wereld gaan wonen voor mijn studie, kreeg een nieuwe vriend en ontdekte kort daarna dat ik door alle opgeslagen trauma, fibromyalgie ontwikkeld heb.
Leren ontspannen werd mijn nieuwe dagelijkse doel. Maar hoe leer je je lijf ontspannen wanneer je vastzit in spanning?
Ik heb 10 maanden revalidatietherapie moeten volgen om te leren hoe ik opnieuw een dweilstok kon vasthouden, hoe ik moest bewegen en hoe ik in contact kon komen met mijn lichaam. Na 10 maanden hebben ze het in het ziekenhuis opgegeven en kreeg ik te horen dat alleen morfine voor mij nog geschikt was, als ik een pijnvrij leven wilde. Ik was toen 21 jaar.
Met wat hulp en vooral met heel veel liefde heb ik een goed, veilig en leuk leven weten te creëren.
Enkele jaren later, werd ik moeder. Helaas heeft dit maar 5 jaar mogen duren en overleed onze zoon.
Door al het verdriet dat daar bij komt, verliet ook mijn partner mij binnen een jaar en heb ik ons gezamenlijke woning moeten verlaten.
Na hard werken aan onszelf en onze heling bleek er na maanden toch genoeg liefde over te zijn tussen ons en ben ik weer terug gevraagd naar huis.
#
Onze zoon werd in zijn eerste jaar gediagnostiseerd met een progressieve stofwisselingsziekte. Dit houdt in dat wij dus wisten dat er een dag zou komen, waarop hij zou komen te overlijden.
Ik was mij in de jaren van zijn ziekte heel bewust van het verlies dat ik zou gaan kennen, maar vooral ook heel bewust van het leven dat ik daarna nog zou moeten gaan leven.
Ik ben tijdens het leven van mijn zoon al gestart met heling zoeken voor mijzelf. Mijn verdriet om de situatie, maar ook het verdriet van alles wat er nog komen gaat. Toen onze zoon daadwerkelijk overleed, ben ik direct de confrontatie aangegaan met mijn processen. De oude situatie verwerken en de nieuwe situatie accepteren.
Door de jaren heen heb ik aardig wat soorten therapie uitgeprobeerd in mijn zoektocht naar heling, en daarom wist ik dat praat-therapieën voor mij niet geschikt zijn. Ik liep immers nog steeds tegen dezelfde problemen aan, zonder me ook maar een beetje anders te voelen. Vaak liep ik tegen regels aan die niet bij mijn normen en waarden pasten, of voelde ik mij niet echt begrepen, gezien of gehoord.
Ik ben daarom buiten de standaard therapieën gaan zoeken en heb mijzelf opengesteld voor alternatieve manieren van therapie. Therapie waarbij je je eigen lichaam en energie gebruikt om te helen. En ik voelde; ik voelde voor het eerst een connectie tussen mijzelf en mij.
Bij elke sessie groeide mijn enthousiasme, kreeg ik meer contact met mijzelf en wie ik ben en voelde ik de opgeslagen pijnen in mijn lichaam veranderen of zelfs verdwijnen. Ik kan zelfs voor het eerst sinds mijn 17e weer sporten!
Alle therapieën die mij hebben geholpen om weer meer in balans te komen, ben ik gaan leren zodat ik ook mensen kan helpen om uit hun pijn en verdriet te komen.
Doordat ik op zoveel vlakken zelf hulp heb gezocht, heb ik ontzettend veel mensen leren kennen, kennis opgedaan en heb ik geleerd hoe ik op een gezonde manier rechtop kan blijven staan. Ik heb mijn eigenwaarde, zelfliefde, rust en vooral mijn kracht terug gevonden. Misschien wel meer dan ooit tevoren.
Wanneer ik met mensen praat over traumatherapie, hoor ik mensen vaak benoemen dat ze bang zijn om dan weer het trauma te voelen. Ik heb hier persoonlijk een ander idee over. Zolang wij trauma hebben, leven we elke dag met ons trauma, bewust en onbewust. Door ons trauma te erkennen, en op te lossen geef je jezelf het cadeau van een beter leven. Ik wens voor iedereen een leven zonder trauma, zonder pijn. Emotioneel, fysiek, mentaal en energetisch.
We zullen in het leven allemaal vervelende dingen tegenkomen, dat hoort er bij. Het zorgt er voor dat wij in beweging blijven. Het kan niet alleen maar mooi en leuk zijn, maar hoe fijn zou het zijn als de pijnlijke dingen niet ons hele leven hoeven te beïnvloeden.
Dat we kunnen blijven genieten van de goede dingen. Dat we onze pijn kunnen zien, erkennen, accepteren en dan door kunnen gaan.
Ons leven hoeft niet te stoppen bij trauma.
Jij verdient het om echt te leven. Dat wil ik iedereen meegeven.
